Stabrowski Piotr h. Lubicz z odmianą (ok. 1556–1619), ciwun wieszwiański, poseł na sejmy, kasztelan parnawski, jeden z przywódców rokoszu sandomierskiego. Był synem Wojciecha (zob.) i jego pierwszej żony (być może Zofii Czyżówny).
Od wczesnej młodości służył S. wojskowo; w r. 1577 walczył w Inflantach w oddziale Aleksandra Połubińskiego, w sierpniu t.r. uniknął niewoli moskiewskiej po kapitulacji Wolmaru tylko dlatego, że 26 VI został wyprawiony do obozu królewskiego pod Gdańsk z informacją o krytycznym położeniu. Uczestniczył następnie we wszystkich kampaniach moskiewskich Stefana Batorego. Za udział w oblężeniu Kiesi w r. 1578 otrzymał od króla dwie wioski na Żmudzi, które, dzięki życzliwości namiestnika Inflant Jana Chodkiewicza, z przyznanych S-emu 12 włók rozrosły się do 35. W styczniu 1581 był rotmistrzem jazdy; 21 I t.r. pobrał w Wielkich Łukach żołd dla swej roty. Dn. 22 VII 1582 otrzymał przywilej na zamek Trejden ze starostwem w Inflantach (potwierdzony 12 II 1588). W czasie zamieszek spowodowanych wprowadzeniem nowego kalendarza starał się perswazją uspokoić nastroje ludności w swym starostwie (1586). Służba u boku hetmana lit. i woj. wileńskiego Krzysztofa Radziwiłła «Pioruna», oraz małżeństwo zawarte ok. r. 1584 z Fiodora (Teodorą) Sanguszkówną, córką kniazia Andrzeja z linii kowelskiej, wdową po kniaziu Zygmuncie Matuszewiczu Giedroyciu, ugruntowały pozycję S-ego wśród szlachty lit. Ok. r. 1588 ojciec scedował nań ciwuństwo wieszwiańskie na Żmudzi, co Zygmunt III potwierdził przywilejem wystawionym 18 IX 1589 w Rewlu. W r. 1590 posłował S. na sejm; wyznaczono go wówczas do komisji dla lustracji dóbr królewskich w Inflantach. Ponownie był posłem w r. 1592. Przed r. 1595 otrzymał w Inflantach star. skujeńskie, 12 III t.r. dostał przywilej na dobra Kosmoisa z prawem dziedziczenia. Na sejmie 1596 r., jako poseł (z pow. orszańskiego), wykazał się aktywnością. Wybrano go do deputacji dla rozmów z posłami cesarza Rudolfa II w sprawie ligi antytureckiej i do komisji dla omówienia kontrowersji wyznaniowych. Prowadził w tym czasie sprawy majątkowe Radziwiłłów, m.in. był ich pełnomocnikiem w procesie z woj. kijowskim, ks. Konstantym Wasylem Ostrogskim, o włość kopyską. Zyskał wówczas zaufanie Ostrogskiego, który w liście z 19 VI 1597 nazwał go swoim «wielkim przyjacielem». Jako wyznawca kalwinizmu stał się łącznikiem między obrońcami prawosławia a Kościołem kalwińskim na Litwie. Być może, z powodu tych powiązań nie dostał S. po śmierci ojca urzędu pisarza polnego lit., o który zabiegał dlań Radziwiłł «Piorun» za pośrednictwem kanclerza lit. Lwa Sapiehy. Zygmunt III zgodził się tylko na pełnienie przez S-ego tego urzędu w charakterze substytuta, czyli zastępczo. Możliwe jednak, że S. padł tylko ofiarą zatargu kompetencyjnego między królem a hetmanem w sprawie obsadzania funkcji pisarza polnego. W każdym razie niepowodzenie to sprowadziło S-ego w szeregi opozycji. W liście do Radziwiłła «Pioruna» z 12 XI 1596 prosił go, m.in. o poparcie w ubieganiu się o mandat poselski na sejm z któregoś z «górnych» sejmików, najchętniej z wileńskiego, a to w celu uzyskania większego wpływu na posłów lit., którzy, jego zdaniem, zbyt ulegali wpływom dworu. Miesiąc później przedstawił Radziwiłłowi «Piorunowi» plan wzniecenia rozruchów przeciw Zygmuntowi III pod hasłem obrony praw różnowierców. W styczniu 1597 z polecenia Radziwiłła «Pioruna» zawiózł żołd wojsku lit. w Inflantach. T.r., wybrany na sejmiku w Słonimiu, posłował na sejm: 13 II, zaraz po jego otwarciu, oświadczył, że dopóki nie zostanie załatwiona sprawa egzekwowania konfederacji «de religione», nie pozwoli na przystąpienie do obrad. Dn. 11 III wszedł w skład deputacji do opracowania projektów konstytucji, a 19 III do obwarowania konfederacji o pokoju religijnym. W styczniu 1598 na sejmiku połockim, gdzie różnowiercy dysponowali dużymi wpływami, S. ze swymi zwolennikami, usiłował włączyć do instrukcji poselskiej artykuł o obwarowaniu konfederacji «de religione». Na sejmiku tym obrano go posłem na sejm. W r. 1599 wybrano S-ego z Połocka na deputata do Tryb. Lit. W maju t.r. uczestniczył w zjeździe protestantów i prawosławnych w Wilnie; został na nim wybrany na prowizora zboru wileńskiego ze strony kalwinistów lit.; podpisał tekst projektowanej przez różnowierców konfederacji.
Jako poseł na sejm w r. 1600 był S. bez powodzenia wysuwany przez Radziwiłła «Pioruna» do laski marszałkowskiej. Podczas sejmu (15 III) został mianowany kaszt. parnawskim. Uczestniczył w sejmie na początku 1601, został na nim wybrany w skład deputacji do traktatów z posłami elektora brandenburskiego Jerzego Fryderyka, zabiegającego o lenno pruskie. T.r. w kampanii inflanckiej pełnił nieoficjalnie funkcję pisarza polnego, wykazując dużo energii w dokonywaniu zaciągów wojska, wypłacie żołdu i rozliczaniu się z pobranych sum z urzędem podskarbiowskim. Podczas działań wojennych dowodził znacznymi jednostkami wojska. Wraz z rotmistrzem Kopciem wsławił się zdobyciem zamku Skujene, a 23 VI t.r. w zwycięskiej bitwie pod Kokenhausen (Koknese), przy boku Radziwiłła «Pioruna» dowodził lewym skrzydłem na czele pułku liczącego 200–300 jazdy, ok. 200 piechoty z pięcioma działkami. Dn. 13 IX 1602 dostał S. za wojenne zasługi dobra w Inflantach (w pow. ryskim: Moisen, Molesia, «Tancz»), skonfiskowane Fabianowi Tyzenhausowi za przejście na stronę Szwedów. Wierny domowi Radziwiłłów, po wycofaniu się z życia politycznego hetmana Krzysztofa i po jego rychłej śmierci, związał się S. z jego synem Januszem, podczaszym lit., który w r. 1603 zajmował wrogą postawę wobec Zygmunta III. Na sejmie 1605 r., na którym był kandydatem opozycji na marszałka izby poselskiej, należał S. do oddanych stronników J. Radziwiłła. Wracając w marcu z tego bezowocnego sejmu na Litwę, rozsyłał listy, podburzając szlachtę lit. i inflancką przeciw królowi. Protestował przeciw jego powtórnemu habsburskiemu małżeństwu z Konstancją, siostrą pierwszej żony Anny. Gdy jednak małżeństwo to zawierano (grudzień 1605), ofiarował Zygmuntowi III i Konstancji w ślubnym prezencie drogocenną czarę ze swoim herbem i inicjałami (czara ta trafiła do Niemiec, zapewne w posagu królewny Anny Katarzyny Konstancji, która w r. 1642 poślubiła Filipa Wilhelma ks. neuburskiego; obecnie jest przechowywana w muz. w Monachium).
W czasie poprzedzającym rokosz sandomierski i podczas niego odegrał S. dużą rolę, był jednym z inspiratorów działań J. Radziwiłła, nawiązał bliski kontakt z woj. krakowskim Mikołajem Zebrzydowskim. Możliwe, iż spotkał się z nim podczas zjazdu w Stężycy w kwietniu 1606, skoro 4 V był pod Wąchockiem. Dn. 28 V t.r. uczestniczył w opozycyjnym zjeździe w Wilnie i podpisał jego postanowienie o warunkowym poparciu zwołanego na 5 VI t.r. zjazdu lubelskiego. Do Lublina przybył z oddziałem zbrojnych, poparł wybór J. Radziwiłła na marszałka zjazdu, 9 VI wystąpił w imieniu posłów połockich z postulatami reform skarbowo-wojskowych. Dn. 10 VI, gdy obrady znalazły się w impasie, zgłosił wniosek o ogłoszenie rokoszu, aby osądzić na nim łamiących prawo senatorów i wezwać do usprawiedliwienia się Zygmunta III. Dn. 12 VI zainicjował spisanie zażaleń i postulatów oraz przedłożenie ich przez delegatów królowi przy równoczesnym wezwaniu szlachty pod Sandomierz. Wydany 15 VI „Uniwersał zjazdu lubelskiego na rokosz” podpisał na drugim miejscu, podobnie jak instrukcję dla posłów od zjazdu do króla. W 2. poł. czerwca, po rozjechaniu się zjazdu, podjął zabiegi o pozyskanie dla rokoszu nieopłaconego i skonfederowanego wojska inflanckiego, okupującego ekonomię brzeską, lecz staraniom jego przeszkodziła interwencja bpa łuckiego Marcina Szyszkowskiego, który opłacił konfederatów. W lipcu t.r. był S. jednym z dwóch senatorów lit., obok marszałka w. lit. Krzysztofa Dorohostajskiego, agitujących za rokoszem wśród zachowującej rezerwę szlachty w W. Ks. Lit. Być może, pod jego wpływem, najsilniejszego poparcia dla zjazdu sandomierskiego udzieliła szlachta witebska. Aktywny pod Sandomierzem (sierpień – wrzesień 1606), występował z umiarkowanymi przemówieniami, choć – jak wynika z jego korespondencji z J. Radziwiłłem – już wówczas był za detronizacją Zygmunta III. Uchwalony 12 VIII akt konfederacji podpisał z pewnym opóźnieniem, po wysłuchaniu posłów królewskich; skoncentrował się na ostrej krytyce senatorów, zarzucając im hamowanie działań na rzecz reformy państwa. Dn. 30 VIII, gdy uchwalono artykuły do przedłożenia królowi i zebranym w Wiślicy regalistom, wezwał, by spisać je «nie oglądając się ani na osoby, ani na koszty, ani na majętności». Poparł też artykuły przeciw realizacji unii brzeskiej i dyskryminowaniu prawosławnych. Po decyzji o przerwaniu zjazdu został wybrany do grona deputatów, którym zlecono pozostanie przy wojsku i dalsze prowadzenie spraw rokoszowych, nadając nieograniczone pełnomocnictwa. Dn. 20 IX po negatywnej odpowiedzi króla i jego wezwaniu do zakończenia rokoszu, był S. współwystawcą uniwersału wzywającego szlachtę na pospolite ruszenie. W publicystyce rokoszowej określany był mianem Astucji (chytrość, bystrość, podstęp), i uważany za jednego z kierowników rokoszu, «bo sposobną ma na to i uczoną głowę» („Tragedia rokoszowa”). W lutym 1607 składał J. Radziwiłłowi sprawozdanie z przebiegu sejmików lit. i namawiał go do przekształcenia lit. sądów ziemskich w opozycyjne zjazdy. W marcu t.r. sejmik połocki delegował S-ego na zjazd jędrzejowski «z mocą zupełną i niezamierzoną», dodając mu dwóch kolegów. S. wyprawił się tam z własnym pocztem wojska zabierając ze sobą syna Krzysztofa. Przybył jednak dopiero w końcu kwietnia, gdy zjazd miał się już ku końcowi. Wraz z głównym trzonem rokoszan ruszył następnie pod Sieciechów, gdzie 30 V podpisał uniwersał wzywający szlachtę do obozu. Na zjeździe rokoszowym pod Jeziorną, wraz z J. Radziwiłłem, Zebrzydowskim i innymi podpisał 24 VI 1607 akt wypowiedzenia posłuszeństwa Zygmuntowi III. Brał udział 5 VII w bitwie z wojskiem królewskim pod Guzowem, a po klęsce rokoszan wezwał J. Radziwiłła pod Warszawę; w początkach listopada 1607 ruszył do Małopolski do Zebrzydowskiego.
Jako jeden z nielicznych rokoszan poniósł S. dotkliwe konsekwencje za swoją działalność, do czego przyczyniła się niewątpliwie jego agitacja przeciw wojnie z Moskwą w l. 1609–11. Sprawa S-ego poruszana była już na sejmie pacyfikacyjnym w r. 1609 i wówczas zapewne zapadł wyrok o konfiskacie mienia. Przedsejmowy sejmik połocki w r. 1611 zawarł w instrukcji poselskiej prośbę o wybaczenie win S-emu i o cofnięcie konfiskaty jego majętności. Równocześnie wybrano go na posła. S. udał się do Warszawy, lecz zakwestionowano ważność jego mandatu. Podjął starania o amnestię, której jednak nie otrzymał. Prośbę o ułaskawienie S-ego ponowiono na sejmiku lubelskim 29 I 1613 przed sejmem zwycz. t.r. S. przybył na ten sejm, nie miał jednak prawa wotowania, ponadto 15 III wytoczono mu proces o zdradę stanu, zarzucając spisek z Dymitrem Samozwańcem w celu obalenia Zygmunta III. Izba poselska wyznaczyła specjalnych deputatów do rozpatrzenia tej sprawy, jednakże wpływowi protektorzy S-ego, głównie bracia Janusz i Krzysztof Radziwiłłowie, spowodowali, iż rozprawa została przełożona na następny sejm, a w rzeczywistości zaniechana. W r. 1614 S. skarżył się K. Radziwiłłowi na brak poparcia ze strony przyjaciół w staraniach o odzyskanie łaski królewskiej i pisał, iż zamierza zrezygnować z działalności publicznej. Skoncentrował się na obronie praw wyznaniowych różnowierców. T.r. kalwiński synod prowincjonalny w Wilnie wyznaczył go na opiekuna zboru w Szwabiszkach. W r. 1615 posłował na sejm z woj. połockiego (nie zakwestionowano jego mandatu), należał do grona opozycji, m.in. przeciw wojnie z Moskwą, i 27 III, nazajutrz po zakończeniu bez podjęcia uchwał sejmu, wniósł z innymi posłami opozycyjnymi, głównie różnowiercami, uroczysty protest przeciw próbie układania jakichkolwiek konstytucji. W ostatnich latach życia zajął się swataniem synów zapewniając im wysoką pozycję społeczną.
S. był stosunkowo zamożny. Oprócz wspomnianych już nadań w Inflantach przez pewien okres miał tam z łaski królewskiej dzierżawę w Wolmarze i Nitawie oraz folwark goldyński. Do jego dóbr dziedzicznych należały Konopne i Kotorów w Lubelskiem (1581) oraz posiadłości na Żmudzi. W r. 1580 sprzedał kamienicę w Wilnie zborowi wileńskiemu za 2 tys. kop gr lit. Żona wniosła mu dobra oboleckie (m. Obolce z przyległościami) w woj. witebskim, które w r. 1596 odsprzedał Sapiehom za 6 tys. kop gr lit., nabył zaś od kanclerza L. Sapiehy za 12 tys. złp. majętność Susza w woj. połockim. W posagu żony dostał ponadto Czereje z przyległościami w woj. witebskim i dwór Mosty w star. grodzieńskim. Stan jego posiadania był zresztą płynny, S. sprzedawał nabyte wcześniej majętności, np. w r. 1619 wraz z synami Aleksandrem i Jerzym odsprzedał Horbaczewo i Nowosiółki z przyległościami (woj. połockie) Hrehoremu Łętkowskiemu, podkomorzemu orszańskiemu, za 5 tys. kop gr lit. Nie wydaje się też, aby zasądzona konfiskata jego dóbr (poza królewszczyznami) została zrealizowana. W testamencie (zdeponowanym przez syna Jerzego 10 VII 1620 w grodzie połockim, a 20 VIII t.r. przeniesionym do ksiąg ziemskich połockich) przekazał synowi Jerzemu dobra Cudzienicze i dobra z folwarkiem Zamiełocz (woj. połockie), synowi Janowi Niekołów i części w Boczejkowie (woj. połockie), Lemnicę, Wiejno i dobra oboleckie (woj. witebskie), Adamowi Utryłów i Cieszyce (zapewne woj. połockie), zaś Aleksandrowi Swieczyn i pozostałą część Boczejkowa w Połockiem. S. zmarł w r. 1619, po 19 X.
Z małżeństwa z Fiodorą z Sanguszków miał S. synów: Krzysztofa, rotmistrza uczestniczącego w «dymitriadzie», Adama (zob.), Jana, Aleksandra i Jerzego, żołnierzy w wojnach moskiewskich za Władysława IV. Miał zapewne także córkę, lub córki, o których brak wiadomości.
Katalog pergaminów archiwum XX. Sanguszków w Sławucie, Wyd. B. Gorczak, Sławuta 1912 nr 285, 289; – Kojałowicz, Compendium; Niesiecki; Święcki, Historyczne pamiątki, II; Wolff, Kniaziowie lit.-rus.; – Urzędnicy, IX, XI; – Augustyniak U., Informacja i propaganda w Polsce za Zygmunta III, W. 1981; Byliński J., Dwa sejmy z roku 1613, Wr. 1984; tenże, Marcin Broniewski – trybun szlachty wielkopolskiej w czasach Zygmunta III, Wr. 1994; tenże, Piotr Stabrowski, w: Przeszłość odległa i bliska, P. 2000 s. 67–74; tenże, Sejm z roku 1611, Wr. 1970; Chłapowski K., Elita senatorsko-dygnitarska Korony za czasów Zygmunta III i Władysława IV, W. 1996; Herbst S., Wojna inflancka 1600–1602, W. 1938; Janiszewska-Mincer B., Rzeczpospolita Polska w latach 1600–1603, Bydgoszcz 1984 (mylnie jako Wojciech); Jankowski C., Powiat oszmiański, Pet. 1896 cz. 1 s. 244, 261, 266, 333, cz. 2 s. 32, cz. 3 s. 177; Jarmiński L., Bez użycia siły, W. 1992; Kempa T., Konstanty Wasyl Ostrogski, Tor. 1997; Konarski S., Stabrowscy h. Lubicz odm., Paryż 1951 (B. Jag.: sygn. 9122 II, mszp.); Lepszy K., Rzeczpospolita Polska w dobie sejmu inkwizycyjnego, Kr. 1939; Łukaszewicz J., Dzieje kościołów wyznania helweckiego w Litwie, P. 1842 I 132–3; Maciszewski J., Wojna domowa w Polsce, Wr. 1960; tenże, W przededniu bitwy guzowskiej, w: Z dziejów wojny i polityki. Księga pamiątkowa ku uczczeniu 70-rocznicy urodzin prof. dr. Janusza Wolińskiego, W. 1964 s. 187; Naruszewicz A., Życie J. K. Chodkiewicza, W. 1805 I 85, 124–6, 185, 249, 288, 407 (mylnie Strabowski); Niemcewicz J. U., Dzieje panowania Zygmunta III, Kr. 1860 I–II; Ochman S., Sejmy z lat 1615–1616, Wr. 1970; Rzońca J., Rzeczpospolita Polska w latach 1596–1599, Opole 1990; tenże, Sejmy z lat 1597 i 1598, W. 1989 cz. 1, Opole 1993 cz. 2; Sobieski W., Pamiętny sejm, W. 1913 s. 218, 245, 283; Sokołowski W., Radziwiłłowie wobec rokoszu sandomierskiego, w: Miscellanea historico-archivistica, W.–Ł. 1989 III 70, 76; Strzelecki A., Sejm z roku 1605, Kr. 1921; tenże, Udział i rola różnowierców w rokoszu Zebrzydowskiego, „Reform. w Pol.” R. 7–8: 1935–6; Tyszkowski K., Odgłosy rokoszowe na Litwie, „Ateneum Wil.” 1923 z. 1–4 s. 39, 46; Urbaniak V., Zamoyszczycy bez Zamoyskiego, W. 1995; Wisner H., Litwa wobec rokoszu, „Kwart. Hist.” R. 79: 1972 s. 185, 286, 291; tenże, Rokosz Zebrzydowskiego albo sandomierski, tamże R. 90: 1983 z. 3 s. 532; tenże, Wypowiedzenie posłuszeństwa czy detronizacja?, „Czas. Prawn. Hist.” T. 39: 1987 z. 2 s. 176, 179, 183; Žukovič P., Sejmovaja borba pravoslavnago zapadnorusskago dvorjanstva z cerkovnoj uniej (do 1609 g.), Pet. 1901; – Acta Hist., XI (sprawy wojenne króla Stefana Batorego); Archiwum Domu Sapiehów, Oprac. A. Prochaska, Lw. 1892; Arch. Zamoyskiego, II; Donesenie knjazja Aleksandra Polubenskogo (1577 g.), w: Trudy desjatogo archeologičeskago sezda v Rige 1896, III 20; Heidenstein R., Dzieje Polski, Pet. 1857 II 440–1; Listy Stanisława Żółkiewskiego 1584–1612, Wyd. T. Lubomirski, Kr. 1868 nr 81 s. 113; Łubieński S., Pisma pośmiertne, Pet. 1855 s. 122, 144–5, 158; Monumenta Reformationis Polonicae et Lithuanicae, Wil. 1911 z. 1; Oljančyn D., Originaltext der Urkunde der Generalkonföderation zwischen den Protestanten und Orthodoxen in Wilna 1599, w: Kyrios. Vierteljahresschrift für Kirchen- und Geistesgeschichte Osteuropas, Königsberg 1936 I 198–204; Opis dokumentov Vil. Centralnogo archiva drevnich aktovych knig, Vil’na 1905 IV; Pisma polityczne z czasów rokoszu Zebrzydowskiego 1606–1608, Wyd. J. Czubek, Kr. 1918 I, III; Rokosz Zebrzydowskiego, Wyd. A. Rembowski, W. 1893; Script. Rer. Pol., VIII (arch. Radziwiłłów), X (Wielewicki), XX (diariusze sejmowe 1597); Vol. leg., II 316–46; – AGAD: Arch. Branickich z Suchej, rkp. 148/172 s. 206–7, 555, Arch. Radziwiłłów, Dz. II ks. 12 s. 80–86, 210, 221, 242, Dz. II nr 406 s. 1–10, t. 5 nr 468, 561, Dz. IV koperta 291 (list z 23 VII 1596), Dz. V teka 371 nr 14931, Dz. V nr 7266, 13855 cz. 8 s. 473–4 (list K. Sapiehy z 16 II 1599), nr 14931, Dz. VI II 48 k. 20v.–22r., Arch. Tyzenhauzów C–2 nr 20, C–4 vol. 32 s. 342, Metryka Kor., t. 134 k. 156v., 157r.,t. 150 k. 423, 446r.; Rossijskij gosudarstvennyj archiv drevnich aktov w Moskwie: R 389 (Metryka Lit.), nr 73 k. 202, nr 74 k. 218, nr 79 k. 20–20v., nr 80 k. 227r., 375r., nr 81 k. 17r., nr 83 k. 43v., nr 84 k. 344r., 344v., nr 87 k. 19r., 20r., 29r., 36r., ks. 79 k. 20–20v., ks. 202 k. 58r., Księgi wpisów, t. 73 k. 202, t. 74 k. 218; AP w Gd.: Recesy 300, 29/57 k. 127r., 300, 29/58 k. 35r., 35v., 41v., 300, 29/60 k. 401r., 401v., 403r., 300, 29/64 k. 320 (sejm z r. 1600), 320v., 300, 29/65 k. 222r., 300, 29/68 k. 146v., 300, 29/72 k. 67r., 70v., 72v. (rokosz r. 1606), 300, 29/74 k. 117v., 186r.–189r., 189v.; B. Czart.: rkp. 106 nr 35, rkp. 144, 158, 856, rkp. 335 s. 21, 40, 59, 74, 121, 182, rkp. 341 s. 320, 395, 405, 460, 782, 858, rkp. 350/II s. 306, 309, 579, rkp. 1368/II k. 158r., rkp. 1619/IV s. 279, 641; B. Jag.: rkp. 102 k. 67, 216v., 221–2, 447r., rkp. akc. 5/52 k. 34v., 50v.–51v., 54v., rkp. 6146 t. 18 k. 82, rkp. 6147 t. 18 (teki Górskiego), k. 82r.; B. Kórn.: rkp. 289 s. 369, 382, 463, rkp. 316 k. 16r., 26r., 37r., 67v., 68r., 71r., rkp. 1069 k. 39v., 40r.–49v., 43, 44v., 48v., 49r., 52r., 126v., 130r.–130v., 134r.–135r, 143r., 149r.–153r., 169v.–170r., rkp. 1539 (bez paginacji); B. Narod.: rkp. 3087 k. 245v., 247v., 254r., 254v., BOZ, rkp. 960 nr 519 s. 503–4; B. Nauk. PAU i PAN w Kr.: rkp. 188r., 360 k. 224r., 270r.–271r.; B. Ossol.: rkp. 190/II k. 2v., 9r., 9v., 13v., rkp. 6603/II s. 169, 182, 194–6; B. Raczyńskich: rkp. 33 k. 55v., rkp. 139 k. 1; B. Uniw. Wrocł.: rkp. Steinwehr t. I k. 338v.; Deutsches Zentralarchiv w Poczdamie: Rep. 6 Nr 27 fasc. 6 k. 8r., Rep. 6 nr 13 fasc. 1 k. 177r., 177v.; Lietuvos Mokslų Akademijos Centrinės bibliotekos rankraštynas w Wil.: BF 431 k. 21v., 112r., 112v., 257r.; Lietuvos valstybe istorijos archyvas w Wil.: F. 599, op. 1, W. 117 (mater. geneal. Łukomskich i Stabrowskich); – List Jerzego Wiśniewskiego z 10 VII 1971 oraz mater. z arch. domowego Weyssenhofów z Wiejna (odpisy w posiadaniu Tadeusza Wasilewskiego).
Janusz Byliński i Tadeusz Wasilewski